Knuffelbeer384

In een van haar donkere buien schreef ze zich spontaan in, een kwestie van tien minuten. Moe en in gedachten al in bed, had ze net haar laptop willen dichtklappen toen ze de advertentie van de datingsite zag. Had ze zich gedachteloos als single blootgegeven op internet? Aan welk websitebezoek zou dat dan af te lezen zijn geweest? Ze was jaren niet meer op een datingsite geweest. Waren er andere sites die haar status hadden verraden? Ze had geen spannende lingerie besteld, was dat een signaal? Haar boekenkeuze bij Bol? Misschien Facebook?  Ze had daar niets losgelaten over al dan niet ‘in een relatie’ zijn. Vermoedelijke conclusie van Facebook: single. Logisch, anders zou je op je profiel immers wel vermelden dat je iemand had.  Zijn er mensen met redenen om dat soort dingen te verzwijgen?

Die buien van haar, beschamende momenten van zwakte noemt ze ze zelf. Dan denkt ze ineens aan later, haar oude dag, en het beeld dat ze daarvan heeft is om dan samen met iemand te zijn. Samen door de tuin scharrelen, het wiebeltrapje waarop hij staat vasthouden of hem het probleem van de steeds weer doorgeknaagde bougiekabels laten oplossen.

Of ze heeft dan net oudere mensen meegemaakt die gelukkig met elkaar lijken te zijn, gezien de lange tijd die ze al onverbitterd samen zijn.  Ze twijfelt eraan of dit echt mogelijk is zonder de liefde op den duur kwijt te raken.

Ze staat nu verdomme toch alleen voor alles wat er in haar leven georganiseerd moet worden.

Tegelijkertijd is ze trots op haar zelfstandigheid. Vorig jaar reageerde haar toenmalige vriend stomverbaasd toen ze bij een tankstation stopte en haar ruitensproeiervloeistof bijvulde met behulp van zo’n handig papieren trechtertje.

Hij voelde zich overbodig en zij triomfeerde. De relatie duurde niet lang, ze begreep dat wel.

Zij kan inmiddels steeds meer haar eigen leven leiden nu de kinderen een voor een het huis verlaten en er geen partner is die aan haar trekt en haar beperkt in haar doen en laten. Meer vrijheid. En wanneer deze het meest voelbaar is kan ze in die bui terechtkomen.

Ze probeert dan dapper te zijn en kwetsbaar. Haar angst aan de kant te zetten. De angst om die ene weer te verliezen, aan de dood of aan een ander.

En waardoor ebt zo’n beschamend zwak moment vervolgens weer weg?

Door zich ’s avonds laat nog in te schrijven op Lexa.nl en daar ineens geconfronteerd te worden met tijger22, heldopsokken98 en deliefste871.

En met knuffelbeer384.

Theo

Gejaagd, omdat ik te laat was, haastte ik me naar het afdelingskantoor voor de overdracht van de nachtdienst. Hij stond me al breeduit op te wachten.

Niet de nachtdienst, maar Theo, een uit de kluiten gewassen man, gekleed in wit overhemd met stropdas. Hij stelde zich aan me voor en kneep daarbij pijnlijk hard in mijn hand.  “Heeft u al gegeten, zuster?” Nee, dat had ik nog niet, daar had ik vanochtend geen tijd voor genomen. Toen ik een kwartiertje later de huiskamer weer inliep stond hij er weer, zijn imposante lichaam versperde mij de doorgang. In zijn grote hand hield hij een kommetje Brintapap, speciaal voor mij klaargemaakt.

”Eet u smakelijk, zuster”. Een dilemma dat acuut om daadkracht vroeg. Kan ik dit zomaar opeten? Wat voor onzichtbare ongewenste dingetjes zitten hierin? Wast hij die grote handen wel eens? Om onze toekomstige samenwerkingsrelatie niet gelijk te verpesten at ik alles op, onder zijn nauwkeurig toeziend oog. Mierzoet spul met een consistentie van pindakaas.  

Ik heb er niets aan overgehouden.

Theo bleek altijd zorgzaam en attent te zijn, vooral op het gebied van eten en drinken. Hij zorgde dat er altijd voor iedereen verse koffie was, uit kopjes compleet met schoteltjes. Onze gootsteen kreeg veel koffie te verwerken in die tijd.

Daarnaast had hij affiniteit met techniek. Hij sleutelde fanatiek aan onze apparaten als hij de kans kreeg. Wij zaten dan ook regelmatig zonder stroom en onze huishoudelijke apparatuur moest vaker dan gemiddeld worden vervangen.  Want dan had hij weer het tostiapparaat grondig schoongemaakt en met het water er nog in krijg je dan kortsluiting. Toch plaatste hij bijna eigenhandig een schotelantenne op zijn balkon waardoor hij toch maar mooi driehonderd zenders had.

Zijn gereedschapskoffer moesten wij tenslotte in beslag nemen. De technische dienst weigerde nog langer te komen om Theo’s goed bedoelde ingrepen te herstellen.

Toen begon Theo met hart en ziel te tekenen. Zijn lievelingsonderwerp was de stadsbus en hij behing de prikborden in het hoofdgebouw met zijn tekeningen. Hij kende de dienstregeling van alle bussen in de stad uit zijn hoofd.

Wat zou hij blij zijn geweest met de nieuwe bushalte die vorig jaar is aangelegd.

Een punt van zorg was zijn rijke fantasie, met het ongebreideld verzinnen van spectaculaire werkervaringen, exotische reizen, dramatische huwelijken en overleden familieleden.

Hij bezocht soms het graf van zijn enige dochter.

Toen hij aan een hersentumor overleed, een paar jaar nadat hij naar een andere instelling was overgeplaatst, sprak deze enige dochter een paar woorden op zijn begrafenis.